26 września 2010 - tego dnia nie zapomnę do końca życia. Wybrałem się na poobiednią niedzielną przejażdżkę. Jeden z ostatnich słonecznych i ciepłych dni w tym roku nie tylko mnie skusił na wyprowadzenie motocykla z garażu. Od rana było słychać terroryzowanie miasta i wycie silników kręconych pod czerwone pole.

Wyjechałem z podwórka z myślą o krótkiej przejażdżce bocznymi drogami.  Po chwili oponki były już rozgrzane, a ja zjechałem z krajówki na drogę prowadzącą do jednej z okolicznych wsi. Dojeżdżam do pierwszego winkla. Widoczność dobra, droga pusta. Przejechałem go zachowawczo i sprawdziłem stan nawierzchni - czyściutka. Taaaaak, to jest to. Szybki nawrót i dzida. Stopa cofnięta na podnóżku, przeciwskręt, wzrok skierowany w kierunku jazdy, ciężar ciała przeniesiona na lewą stronę. Zakręt pokonany szybko, pewnie i w głębokim pochyleniu. Banan na ryju od ucha do ucha. Winkiel pokonałem jeszcze kilka razy.

-Kurde co ja będę na jednym zakręcie jeździł w tą i z powrotem, lecimy dalej! – jak pomyślałem tak zrobiłem.

Po kilkunastu szybko przejechanych kilometrach dojechałem do przemysłowej części miasta. Jestem na szerokiej pustej drodze z ostrym zakrętem w lewo. Przejeżdżam go wolniej i jak zwykle badam nawierzchnię. Po tej drodze jeżdżą ciężarówki z mleczarni i płyt wiórowych więc trzeba uważać na wszelaki syf przez nie pozostawiony. Wykonuję szybki nawrót
i pędzę w stronę winkla. Składam się mocno efektem czego jest okazały banan na gębie.

-Dobra jeszcze raz go przejadę i lecę dalej.

Moje morale i pewność siebie po kilku udanych i szybkich zakrętach wzrosło, a jak wiadomo licho nie śpi. Za chwilę miałem doświadczyć tej życiowej prawdy….

Jedynka, dwójka, trójka. 5tys. obrotów. Składam się w lewo tak jak to wcześniej robiłem. Jestem już w połowie zakrętu. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia przednia opona odmawia współpracy. Traci przyczepność i ucieka na zewnętrzną, a ja walę się na lewą stronę. Moje nadnercza w ułamku sekundy produkują potężną dawkę adrenaliny. Teraz czas biegnie dla mnie w zwolnionym tempie. Uderzam kolanem o asfalt, motocykl przygniata je swoją masą. Tak zwarci ze sobą szorujemy po asfalcie.

Chrrrrr – słyszę dźwięk szorującego wydechu i łamanego plastiku. Lusterko rozpada się na miliony małych kawałków. W pozycji horyzontalnej widzę zbliżający się z niebezpieczną prędkością krawężnik. W tej chwili nie myślę – działają odruchy. Puszczam się kierownicy i ewakuuję
z motocykla. Wyprzedzam go i lekko uderzam w krawężnik prawą stroną ciała. Kawa nie była już tak delikatna, przypieprzyła przednim kołem, odbiła się i zatrzymała na moim ciele. Silnik zgasł, a ja wstałem jak oparzony. Dawka adrenaliny krążąca w moim ciele nie pozwalała mi odczuć bólu. Podniosłem motocykl z taką łatwością jak gdyby był to rower. Zdezorientowany nie mogłem jeszcze dojść do siebie i poprawnie ocenić sytuacji.

Trzysta metrów dalej widzę światła samochodu jadącego w moim kierunku. Kierowca zatrzymuje się i przez uchyloną szybę pyta czy nic mi nie jest. Chwilę jeszcze postał, popatrzył i odjechał. Drżącą ręką wyciągam telefon. Uff, na szczęście nie ucierpiał. Dzwonię po pomoc w sholowaniu motocykla do garażu.

W domu na chłodno oceniłem straty materialne i zdrowotne. Felga wygięła się w dwóch miejscach, rozwaliłem lewy kierunek i lusterko, jeden wydech porysowany i lekko skrzywiony. Do tego czacha do spawania i zbiornik trzeba wyprostować(w 2 miejscach zrobiły się wgięcia). Lewa część kierownicy do wymiany bo w chwili uderzenia się złamała. Pierdół typu ułamana dźwignia ssania (do tej pory zastanawiam się jakim cudem się połamała) czy wygięty uchwyt od klaksonu już nawet nie liczę.

Asfalt i krawężnik obeszły się ze mną lżej niż z motocyklem. Dużą w tym zasługę ma skórzana kurtka z ochraniaczami i rękawice. Od pasa w górę nic mi się nie stało, a kurtka ma w 2 miejscach ledwie widoczne obtarcia. Do tego ochraniacz na łokciu przyjął uderzenie gdy przywaliłem nim
w zbiornik. Z nogami było trochę gorzej. Ubrany byłem w zwykłe adidaski i jeansy, a pod nimi miałem na kolanach ocieplacze. Efektem ślizgu był zdarty lewy but, ocieplacz i dziura w spodniach. Kolano mi spuchło i krwawiło. Do lekarza nie poszedłem, ale prawie 4 tygodnie chodziłem kulawy ;P Przez zimę postaram się kupić także porządne spodnie i buty, bo jednak odpowiedni ubiór to podstawa

Teraz czas odpowiedzieć na pytanie „dlaczego do tego wszystkiego doszło?”. Po pierwsze ułańska fantazja zamiast chłodnej kalkulacji. Miałem z przodu starą, 9 letnią oponę która nie nadawała się już do ostrzejszej jazdy i w pewnym momencie skapitulowała. Tył trzymał zajebiście, bo wymieniłem starego łysego parcha na nówkę maxxisa. Na przód nie starczyło już kasy…

Katecheza na dziś: dbajcie o swoje opony, bo to jedyna rzecz jaka was łączy z asfaltem!